Aafke Vreugdenhil- de Blécourt:

Zal ik gaan? Wat kan ik bijdragen?  Nauwelijks 24 uur nadat ik van mijn  eigen comfortabele vakantie ben teruggekomen, sta ik daar bij de ingang van de kazerne. Met een aantal raadsleden  en ambtenaren, burgemeester en  wethouder. Elke rouwwagen is  heel veel individueel  leed, in een  stoet  waar geen einde aan lijkt te komen.  Deze ramp roept veel verslagenheid en emoties op,  maar ook een diepe  verbondenheid. Hier staat een gemeenschap die  betekenisvolle  aandacht wil geven aan de slachtoffers en hun nabestaanden. Daarvoor wordt veel werk verzet. Door mensen die zelf soms heel direct betrokken zijn. 

Hilversum is aangewezen als tijdelijk gasthuis voor de lichamen. Daarom hebben wij de plicht  hen waardig te ontvangen. Dus staan we hier. Het voelt een beetje ongemakkelijk, omdat het persoonlijke verdriet zo publiek wordt gemaakt. Al die camera’s, al die journalisten. Toch denk ik: “Hier staan wij Poetin, kijk maar eens goed. Het zijn onze burgers, ze horen bij ons”. De vader van één van de slachtoffers  staat bij ons.  En als de eindeloze stoet rouwauto’s op enkele meters afstand voorbij rijdt, merk ik geen camera’s meer op, maar hoop alleen dat zijn zoon er bij is. Het is goed om hier te staan en er voor hen te zijn, zowel voor de doden als voor de levenden.