Op een middag waren daar opeens mijn tranen: stel je voor dat de zorginstelling van mijn moeder op slot gaat, daar moet je toch niet aan denken.
Een paar dagen later was het al zover.
Ik ging naar de kapper. Want: stel dat…. Maar ik dacht ook: wat een onzin eigenlijk.
Steeds gebeurden er dingen waarvan ik eerst had aangenomen dat het zover niet zou komen in ons land.
Ik herinner me de documentaire over de eerste klaargemaakte Corona IC plek in het ziekenhuis in Leiden. Stel dat Corona in Nederland komt, dan zijn we uitstekend voorbereid, was de kern van de boodschap. Ik dacht toen nog: in Nederland ga je in het ergste geval naar het ziekenhuis.

Op dit moment is simpel boodschappen doen een tocht door de jungle. Iedereen kan de mol zijn. Die weet het alleen zelf ook (nog) niet.
We laveren tussen onze eigen angst om niet ziek te worden en het zorgen voor de mensen om ons heen.
In actualiteitenprogramma’s gaat het over duivelse dilemma’s in de strijd tegen het virus.  Strenge maatregelen ter voorkoming van grote aantallen doden en zieken, tegenover enorme financiële belangen van zowel de hele Nederlandse samenleving als bedrijven en ZZP’ers. Daarnaast problemen die de maatschappij min of meer ontwrichten. Hulpverlening die stagneert, uitgestelde onderzoeken en operaties, druk op ouders en zelfs een toename van huiselijk geweld.

Het coronavirus werkt als een soort resetknop: wat is nu echt belangrijk. Opeens gebeurt iets waar je nooit bij stil stond. De wereld wordt op z’n kop gezet. Ons commissielid Bas Nanninga twitterde: opeens sta je met beide benen op de grond: vader met een kantoorbaan moet thuisblijven, maar dochter op de praktijkschool moet werken, want zij heeft een vitale stage.

Als gemeenteraadslid word je geconfronteerd met de vraag: welke onderwerpen kunnen we nog even voor ons uitschuiven en waarover moet echt een besluit worden genomen.
Wat is echt belangrijk voor het leven van Hilversummers? Bij alle aandacht voor de bestrijding van het virus zijn belangrijke problemen namelijk niet verdwenen. We hebben nog steeds te veel daklozen, te weinig woningen, werkgelegenheid, mensen in armoede of met schulden, wachtlijsten in de hulpverlening en onveilige verkeerssituaties.
Dat werk moet dus doorgaan en kan geen vertraging oplopen.
Gelukkig hadden we de mogelijkheden voor digitaal vergaderen snel op orde. Daar is keihard aan gewerkt, door o.a. de griffie. Wie weet vinden we ook de resetknop voor onze wijze van vergaderen. Welke dingen zijn echt belangrijk om te zeggen in het debat? Vanuit het besef van een collectieve verantwoordelijkheid voor het besturen van Hilversum?
De ChristenUnie vindt het van belang dat we omzien naar elkaar. Verantwoordelijkheid dragen voor degenen die op ons pad zijn geplaatst. Dat gebeurt volop bij deze crisis. Het is heel mooi om te zien hoeveel vrijwilligers nu samenwerken met professionals.
Stiekem hoop ik dat alle betekenisvolle relaties die zich nu overal ontwikkelen, in stand blijven. En dat we de tranen, die we nu via beeldbellen bij elkaar zien, op termijn ook in het echt kunnen drogen.

Aafke Vreugdenhil
ChristenUnie